Հայկական առածներ և ասացվածքներ/АРМЯНСКИЕ ПОГОВОРКИ И ПОСЛОВИЦЫ
Ամեն փայտ շերեփ չի դառնա, ամեն սար՝ Մասիս:
Արևին ասում է դուրս մի արի՝ ես դուրս եմ եկել:
Գելի գլխին Ավետարան են կարդում, ասում է. «Շուտ արա, ոչխարը սարովն անցավ»:
Գետը ամեն անգամ գերան չի բերի։
Ալյուրը մենք մաղեցինք, փախլավան ուրիշները կերան:
Ես աղա ու դու աղա, բա մեր աղունն ո՞վ կաղա:
Ես աղա ու դու աղա, բա մեր աղունն ո՞վ կաղա:
Երբ որ կացինը եկաւ անտառ, ծառերը ասացին... «Կոտը մերոնցից է:»
Երգեր շատ գիտեմ, բայց երգել չգիտեմ:
Ահը շատ, քան թե մահը:
Աղոթքն իր տեղն ունի, թուրն իր տեղը:
Աղվեսի վկան իր պոչն է:
Ամեն բան իր տեղը կգա, քոսայի մորուքը չի գա:
Ամեն բանի վերջն է գովելի:Ամեն բարև տվող բարեկամ չէ:
Էշը կերել էս՝ պոչից էս խռովում:
Աղոթքն իր տեղն ունի, թուրն իր տեղը:
Աղվեսի վկան իր պոչն է:
Ամեն բան իր տեղը կգա, քոսայի մորուքը չի գա:
Ամեն բանի վերջն է գովելի:Ամեն բարև տվող բարեկամ չէ:
Էշը կերել էս՝ պոչից էս խռովում:
Իրա բաղաջի տակնա կրակ անում:
Ամեն մարդու շապիկը իր մարմնին մոտ է:
Ամեն շուն իր դռանն է հաչում:
Ամեն փորձանք մի խրատ է, ոչ փորձանքը կվերջանա, ոչ խրատը:
Այծին պոզեր չեղան, ասաց` այս տարվա ուլն եմ:
Այծն այծի համար լավ է, քան մի հոտ ոչխարը:
Այսօրվա մի կանխիկը վաղվա երկու ապառիկից լավ է:
Անբանը հաց ուտելիս առողջ է, աշխատելիս հիվանդ:
Անողը պրծավ, ասողը չպրծավ:
Անպտուղ ծառը կկտրեն, պտղատու ծառին քար կգցեն:
Անուշ հոտը վարդից կուզեն, մարդկությունը մարդուց կուզեն:
Աշխատանքը սև է, հացը`սպիտակ:
Առյուծին պատիվ էին տալիս, էշ դուրս եկավ:
Արտը խախուտ, մահանա կարկուտ:
Ամեն շուն իր դռանն է հաչում:
Գառին ասացին` գայլ որ տեսնես թքի երեսին. ասաց` ոչ տեսնեմ, ոչ թքեմ:
Գիշերը գողություն է անում, ցերեկը <<տեր ողորմյա>> է ասում:
Դառնություն չճաշակած, քաղցրության արժեքը չես հասկանա:
Եզան տակին հորթ են փնտրում:
Եզը պոզերով են ուտում, ուրիշին են գող անվանում:
Եզն ընկավ, դանակավորը շատացավ:
Եթե տասը բան գիտես, մեկն ասիր, իննը պահիր:
Երբ համոզված չես, որ խոսքդ բանի տեղ կանցնի, լավ է չխոսես:
Երեխային գործի դիր, ետևից գնա:
Խնձորը ծառից հեռու չի ընկնում:
Խորամանկ աղվեսը երկու ոտով է թակարդն ընկնում:
Ծառը ինչքան բերք տա ու բարիք, գլուխն էնքան խոնարհ կը պահի:
Կիրակի օրվա փլավը երկուշաբթի էլ կուտվի:
Ձու գողացողը ձի էլ կգողանա:
Ձուկը գլխից է հոտում:
Ճտերն աշնանն են հաշվում:
Մեկ նալինա խփում՝ մեկ մեխին:
Մէկ ծաղիկով գարուն չի գա:
Մէկ ձեռքը ծափ չի տա:
Մէկը տերտերին է սիրում, մէկը տերտերակնկան:
Մի գիժ քար գցեց հորը, քառասուն իմաստուն չկարողացան հանել:
Մի վախենա վարար գետից, վախեցիր մարմանդ գետից:
Մինչև հաստը բարակի, բարակը կկտրվի:
Մուկը ինքը ծակը չի մտնում, հլը ցախավելն էլ կապելա պոչից:
Շան անունը տուր ու փետը վերցրու ձեռքդ:
Շինողը միջից հանեց:
Չկա չարիք՝ առանց բարիք:
Ցռան կովը նախրի անունը կհանի։
Ուղտը կերել ես՝ պոչին նստել։
Ուշ լինի, նուշ լինի:
Ուս ուսի որ տանք, սարեր շուռ կտանք:
Ուրբաթ ամպեց, շաբաթ պարզեց:
Ուրիշի հարսի հետևը կարմիրա:
Փետը վերցնես՝ գող շունը կիմանա:
Քաղցր լեզուն օձին բնից կհանի:
Քանի լեզու իմանաս, այնքան մարդ ես:
Քեզանից Պողոս Պետրոս դուրս չի գա:
ՔեՖ անողին՝ քեֆ չի պակսիլ:
